Αρμονία παράγεται όταν δύο ή περισσότερες νότες ηχούν ταυτόχρονα. Η αρμονία βρίσκεται στις συγχορδίες.
Με μια πιο στενή έννοια, η αρμονία αναφέρεται σε ένα εκτεταμένα ανεπτυγμένο σύστημα συγχορδιών και τους κανόνες που επιτρέπουν ή απαγορεύουν τις σχέσεις ανάμεσα σ αυτές τις συγχορδίες. Αυτό το σύστημα χαρακτηρίζει τη Δυτική μουσική.
Λόγω της ταυτόχρονης συνήχησης, η αρμονία πολύ συχνά αναφέρεται ως κάθετη γραφή, σε αντίθεση με την οριζόντια που είναι αυτή της κατασκευής μια μελωδίας, όπου οι νότες ακούγονται διαδοχικά.
Η σύλληψη της αρμονίας και των αρμονικών σχέσεων στη μουσική δεν είναι μια αυθαίρετη δημιουργία. Βασίζεται σε συγκεκριμένες σχέσεις ανάμεσα στις συχνότητες, τις οποίες το ανθρώπινο αυτί δέχεται σχεδόν αντανακλαστικά και οι οποίες μπορούν επίσης να καταδειχθούν μέσω μιας βασικής επιστημονικής έρευνας.
Αυτές οι σχέσεις αποδείχτηκαν για πρώτη φορά από τον Έλληνα φιλόσοφο Πυθαγόρα τον 6ο π.Χ. αιώνα.
Το οργανωμένο σύστημα της Δυτικής Αρμονίας, όπως εφαρμόζεται από το 1650 μ.Χ. εώς το 1900 εξελίχθηκε από προηγούμενες μουσικές πρακτικές: Την πολυφωνία των τελευταίων χρόνων του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης.
Η προσέγγιση της αρμονίας σύμφωνα με την οποία οι συγχορδίες χτίζονται από το μπάσο, σηματοδότησε την έναρξη της περιόδου της κοινής πρακτικής της Δυτικής αρμονίας.

• Για να γίνει δεκτός ο σπουδαστής στην τάξη της Αρμονίας (ως ειδικό μάθημα) απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει τελειώσει επιτυχώς τις 3 τάξεις της Θεωρίας της μουσικής καθώς και τα τρία πρώτα Σολφέζ.

Αναλυτικά τα έτη φοίτησης: