Το τσέλο είναι το πιο ανθρώπινο από όλα τα έγχορδα και ηχοχρωματικά ό,τι πλησιέστερο στην ανθρώπινη φωνή. Η έκτασή του συμπεριλαμβάνει τόσο το ανδρικό όσο και το γυναικείο φωνητικό εύρος, από τον μπάσο προφούντο μέχρι και τη σοπράνο κολορατούρα, ενώ η ευελιξία του του επιτρέπει πετάει και να βυθίζεται, να εναλλάσσει ταχύτατα ψηλές, τριζάτες νότες με ανοιχτές, χαμηλές, βαθιές συχνότητες. Ο τσελίστας αγκαλιάζει το ξύλινο, ζεστό αυτό σώμα, και οι δυο τους λικνίζονται και δονούνται στους ήχους της μουσικής σαν ένας ενιαίος ζωντανός οργανισμός.
Δεν είναι τυχαίο που πολλοί συνθέτες, ανάμεσά τους και ο Philip Glass, θέλοντας να δημιουργήσουν την αίσθηση της αμεσότητας με το ακροατήριο, έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν έργα για βιολοντσέλο.

Τάξεις αναλυτικά:

«Αν ο θεός είχε πλάσει την ορχήστρα, τότε το τσέλο θα ήταν το μεγαλύτερό του κατόρθωμα.»
― Rick Moody