Το Τρομπόνι (trombone στα ιταλικά) σημαίνει «μεγάλη τρομπέτα». Στην πραγματικότητα είναι μια ιδιόμορφη και διαφοροποιημένη μορφή τρομπέτας. Ακριβώς επειδή ο μηχανισμός του δεν λειτουργεί με βαλβίδες, αλλά με έναν έξτρα σωλήνα σε σχήμα αγγλικού “U” που μπαίνει βαθύτερα ή βγαίνει πιο έξω από το υπόλοιπο σώμα-σωλήνα με έναν υδραυλικό σύστημα, ο εκτελεστής μπορεί εύκολα να αυξομειώσει το σωλήνα στο μήκος που επιθυμεί και να εκτελέσει με ευελιξία τα μουσικά έργα. Όσο πιο μακρύς ο σωλήνας τόσο πιο βαθιές οι νότες που παίζει ο μουσικός, και το αντίστροφο. Επίσης λόγω της κατασκευής του είναι ιδανικό για την τεχνική του γκλισάντο (glissando=γλίστρημα από τον ένα φθόγγο στον άλλο) και δεν περιορίζεται στους μουσικούς φθόγγους που μπορεί να παίξει όπως άλλα χάλκινα πνευστά.
Το τρομπόνι έκανε την εμφάνισή του κατά το 15ο αιώνα και κατά το 16ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε ορχήστρες. Από τα τέλη του 18ου αιώνα έγινε αναπόσπαστο μέρος της Συμφωνικής Ορχήστρας. Υπάρχουν διάφορα είδη: οξύτονο, βαρύτονο, μπάσο τρομπόνι κ.α. Σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται και τρομπόνια με βαλβίδες, κυρίως σε παρελάσεις ή σε στρατιωτικές μπάντες για εξοικονόμηση χώρου.
Πολλοί συνθέτες το αγάπησαν και το ενέταξαν στα έργα τους, εξαιτίας του μεγαλοπρεπούς τόνου του οργάνου και της θεατρικότητας που μπορεί να βγάλει λόγω έκφρασης. Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιους από αυτούς: Μότσαρτ, Βάγκνερ, Στραβίνσκι, Βέρντι, Ροσσίνι, Στράους κ.α.

Σπουδαίοι τρομπονίστες ανά τον κόσμο: Joseph Alessi (classical), Christian Lindberg (classical),   Christian Lindberg (classical) κ.α.

Τάξεις αναλυτικά: