αγάπη μας για τη μουσική δε θα μπορούσε να στεγαστεί παρά σε ένα χώρο φιλόξενο, ζεστό, υψηλής αισθητικής και εύκολα προσβάσιμο.

Σε ένα ψηλοτάβανο νεοκλασικό αρχοντικό κτίριο η όμορφη διαρρύθμιση, οι άνετες και ιδιαίτερου χαρακτήρα αίθουσες, η δεσπόζουσα αίθουσα συναυλιών, αλλά και η διακριτικότητα και η αμεσότητα του προσωπικού μας καλωσορίζουν καθηγητές, μαθητές, συνοδούς και επισκέπτες και τους υπόσχονται υψηλού επιπέδου σπουδές, ουσιαστική γνώση, δημιουργία, επικοινωνία και ευχάριστη παραμονή στους χώρους μας...

“I can't understand why people are frightened of new ideas. I'm frightened of the old ones”

John Cage

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τις καινούριες ιδέες. Εγώ φοβάμαι τις παλιές»

“Music expresses that which cannot be put into words and that which cannot remain silent”

Victor Hugo

«Η μουσική εκφράζει αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί με λέξεις και αυτό που δεν μπορεί να παραμείνει σιωπηλό»

Η σύγχρονη κιθάρα είναι ένα νυκτό έγχορδο μουσικό όργανο που ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια της λύρας και του λαούτου. Ο όρος κιθάρα προέρχεται από τον ομώνυμο αρχαιοελληνικό όρο , ο οποίος αναφερόταν  στο εγχορδο μουσικό όργανο  , όχι βέβαια με τη μορφή που ξέρουμε στις μέρες μας. Η αρχή του οργάνου όπως το γνωρίζουμε ξεκινά  κατά τον 15ο αιώνα στην Ισπανία. 

Η σύγχρονη κιθάρα απότελείται από το σώμα-σκάφος ,  τις χορδές (συνήθως έξι στον αριθμό) , το ηχείο , τον καβαλάρη ή γέφυρα , το έμβολο ένωσης λαιμού-σκάφους και το μπράτσο που αποτελείται από το ζυγό , την ταστιέρα και τα κλειδιά. Το γεγονός των τάστων την καθιστά πιο εύκολη στην εκμάθηση.Η έκτασή της είναι τρεισίμησι οκτάβες. Η κιθάρα είναι ένα όργανο που μπορεί να απόδόσει την ίδια νότα , σε τρεις με τέσσερις διαφορετκιές θέσεις παιξίματος.

Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη κιθάρας. Θα αναφέρουμε τα σημαντικότερα :

Πρώτα και κύρια η κλασσική κιθάρα.Οι χορδές τις είναι από νάιλον και έχει πιο κοντό και πιο χονδρό μπράτσο από την ακουστική . Ανήκει στα νυκτά  έγχορδα και είναι άνετη στους δακτυλισμούς , παίζει συνήθως κλασσικό ρεπερτόριο , αλλά συμμετέχει και σε μια μεγάλη γκάμα άλλων ρεπερτορίων. Τα κλασσικά κομμάτια και έργα που συμμετέχει  η κιθάρα δίνουν μεγάλο αριθμό επιλογής στο διδάσκοντα για .Είναι εξάχορδη και οι διαφορές της με την ακουστική στον ήχο και τον τρόπο παιξίματος είναι πολύ μεγάλες , όσο κι αν ξεγελά η σχετική της ομοιότητα στην όψη. Την συναντάμε σε διάφορα μεγέθη . Το σύνηθες μέγεθος  κλασσικής κιθάρας είναι τα 4/4. Μπορούμε όμως να βρούμε και σε πιο μικρό μέγεθος  όπως αυτό των ¾. -  

Έπειτα η ακουστική κιθάρα . Οι χορδές της είναι συνήθως μεταλλικές , παίζεται με πένα , και το μπράτσο της είναι πιο μακρύ και λεπτό από της κλασσικής μπορεί να καλύψει ένα μεγάλο φάσμα του σύγχρονου ρεπερτορίου . Έχει μεγαλύτερο ηχείο και άρα πιο δυνατή απόδοση ήχου από την κλασσική. 

 Η ηλεκτρική κιθάρα –  λειτουργεί με ηλεκτρομαγνήτες που μετατρέπουν τους παλμούς των ατσάλινων χορδών σε ηλεκτρικό ρεύμα και στη συνέχεια ενισxύεται από τον ενισχυτή –ηχείο με το οποίο συνδέεται. Η ηλεκτρική κιθάρα συμμετέχει ενεργά σε πολλά είδη μουσικής με κορυφαίο βέβαια αυτό της ροκ μουσικής- ,  

Η ηλεκτροακουστική –έχει τα χαρακτηριστικά της ακουστικής και μπορεί να συδεθεί και με ενισχυτή όπως και η ηλεκτροκλασσική όπου ομοίως έχει τα χαρακτηριστικά της κλασσικής συν τη δυνατότητα ενίσχυσης.

Η δωδεκάχορδη κιθάρα , υπάρχει και με μονές χορδές και με ζεύγη διπλών χορδών

Η άταστη κιθάρα και η  κιθάρα του Flamenco – είναι σαν την κλασσική αλλά με πιο μακρύ μπράτσο-  και το γιουκαλίλι –που είναι μικρό σε μέγεθος και έχει χαρακτηριστικό ήχο , προέρχεται από το έγχορδο machete da braça το οποίο μεταφέρθηκε στη Χαβάη.

Το μπασοκίθαρο – παίζεται με τα δάχτυλα και τον αντίχειρα με τεχνικές όπως popping , tapping , thumbing και slapping αλλά και με πένα ανάλογα το αποτέλεσμα που θέλει ο παίκτης , και τη ρώσσικη κιθάρα -μια επτάχορδη κιθάρα που χρησιμοποιείται στη Ρωσσία με ένα επιπλέον D (ΡΕ)-.

Η κιθάρα ήταν ένα όργανο του οποίου οι χορδές στην αρχή ήταν από έντερα αγελάδας και στη συνέχεια νεύρα άλλων ζώων μέχρι να καταλήξουν σ’αυτό που γνωρίζουμε σήμερα από νάιλον ή ατσάλι. Η πρωτεύουσα του οργάνου κατά το 17ο αιώνα θεωρείτω η Ιταλία . Οι Ιταλοί συνθέτες έγραψαν μεγάλο αριθμό σημαντικών έργων για αυτήν . Στη Γαλλία έγινε το όργανο των ευγενών ενώ στην Ισπανία η Σχολή κλασσικής κιθάρας άκμασε μετά το τέλος του 18ου αιώνα.

Οι πρώτες κιθάρες κατά το 15ο αιώνα ήταν μικρές και αποτελούνταν από τέσσερα ζεύγη χορδών , κατά το 16ο αιώνα τα ζεύγη έγιναν πέντε , αργότερα οι κιθάρες σταμάτησαν να αποτελούνται από ζεύγη χορδών και οι χορδές έγιναν μονές και κατά τα μέσα του 18ου αιώνα οι χορδές έγιναν έξι . Αυτό το βήμα αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα στην εξέλιξη του οργάνου , όπως το γνωρίζουμε στις μέρες μας.

Η κιθάρα είναι ένα μουσικό όργανο που έχει αγαπηθεί πάρα πολύ από πάρα πολλούς μουσικούς και συνθέτες . Είναι επίσης ένα όργανο με του οποίου την εμφάνηση και τις δυνατότητες απόδοσης ήχου , πειραματίστηκαν πολλές εταιρείες . Έτσι μπορούμε να βρούμε κιθάρες (κυρίως ηλεκτρικές) εμπνευσμένες από διάφορα καρτούν από το Batman μέχρι τη Hello Kitty , αλλά και κιθάρες με σχήμα σπαθιού , φτερών , ανθρώπινου σκελετού , κροκόδιλου , ανθρώπινου σώματος και πάρα πολλών άλλων σχεδίων. Άξιες αναφοράς είναι επίσης οι χειροποίητες και πολλές φορές σκαλιστές κιθάρες από ξύλο. Και τέλος ιδιαίτερη σε μορφή και δυνατότητες είναι η διπλή κιθάρα , έχει δύο μπράτσα διαφορετικών δυνατοτήτων στην απόδοση ήχου , και το σκάφος της είναι διαμορφωμένο ανάλογα προκειμένου να ανταποκρίνεται στα δύο μπράτσα.

 

Το βιολί ανήκει στα έγχορδα μουσικά όργανα που παίζονται με δοξάρι. Αποτελείται από το σώμα (σκάφος) , το ηχείο , το μπράτσο , τις χορδές , το κοχλία με τα κλειδιά , τη γλώσσα , τον χορδοστάτη και τον καβαλάρη. Το σκάφος του βιολιού αποτελείται από δύο κυρτές επιφάνειες. Το καπάκι ( ή αρμονική τράπεζα) που κατασκευάζεται από μαλακό ξύλο (συνήθως έλατο ή πεύκο) και τη ράχη που κατάσκευάζεται από σκληρό ξύλο (συνήθως σφενδάμη) . Το μπράτσο του , επίσης κατασκευασμένο από σκληρό ξύλο οδηγεί και καταλήγει στον λεγόμενο κοχλία όπου βρίσκονται τα κλειδιά . Στο μπράτσο από την επάνω πλευρά βρίσκεται η γλώσσα (συνήθως κατασκευασμένη από έβενο) και επάνω στο σώμα (επίσης από έβενο) τοποθετείται ο χορδοστάτης που στηρίζει τις χορδές σε οριζόντια διάταξη με το σώμα/σκάφος. Ο καβαλάρης , ο οποίος λειτουργεί και ως αντηχείο , βρίσκεται ανάμεσα από το χορδοστάτη και τη γλώσσα και μεταφέρει ταλαντώσεις των χορδών στο καπάκι που εν συνεχεία τις μεταφέρει στο σώμα του βιολιού παράγοντας έτσι ήχο. Στο εσωτερικό του οργάνου βρίσκεται ένα λεπτό ραβδί (η ψυχή) από πεύκο που μεταφέρει τις ταλαντώσεις των χορδών στη ράχη του βιολιού και διαμορφώνει το χαρακτηριστικό του ήχο. Το βιολί έχει τέσσερις χορδές ( ΣΟΛ , ΡΕ , ΛΑ , ΜΙ ) , η έκτασή του περιλαμβάνει σαράντα τέσσερις χρωματικούς φθόγγους και οι χορδές κουρδίζοναι σε διαστήματα πέμπτης καθαρής. Το δοξάρι του βιολιού είναι ένα τόξο αποτελούμενο απο μια ξύλινη ράβδο στην οποία βρίσκονται τεντωμένες σε οριζόντια διάταξη ως προς αυτή περί τις 150 με 300 τρίχες αλόγου οι οποίες ‘’περνιούνται’’ με ρετσίνι για να ‘’αγγίζουν’’ καλύτερα τις χορδές. Η έκταση του βιολιού είναι 4 οκτάβες και η δυναμική του είναι από molto pianissimo μέχρι και molto fortissimo. Στο βιολί είναι δυνατόν να ‘’ παιχτούν’’ διπλοί φθόγγοι ακόμα και τετραφωνικές μελωδίες. Σαν όργανο εξελίχθηκε κατά την Αναγέννηση και θεωρείται απόγονος του ρεμπέκ , της lira da braccio και του μεσσαιωνικού fiddle . Γενέτειρα του βιολιού θεωρείται η Ιταλία όπου υπήρξαν και οι πρώτοι κατασκευαστές του. Από τους πιο γνωστούς κατασκευαστές των οργάνων της οικογενείας του βιολιού θεωρείται ο Antonio Stradivari ,ή εκλατινισμένα Stradivarius, του οποίου οι κατασκευές παρήγαγαν αξεπέραστη ποιότητα ήχου. Η οικογένεια Stradivari κατά τον 17ο και 18ο αιώνα κατασκεύασε όργανα των οποίων η τελειότητα απόδοσης ήχου δεν μπορεί να εξηγηθεί απόλυτα μέχρι σήμερα. Πριν εμπνεύσει πολλούς και γνωστούς συνθέτες της κλασσικής περιόδου , θεωρείτω όργανο συνοδευτικό για χορούς και γλέντια του απλού κόσμου. Αργότερα πολλοί έγραψαν για αυτό , ανάμεσά τους Μότσαρτ , Μπετόβεν , Βιβάλντι και πολύ άλλοι , και το ενέταξαν σε ορχήστρες , δίνοντάς του το χαρακτηριστικό του ρόλο. Εκτός όμως από αυτή του την ταυτότητα , το βιολί κατέχει ισχύουσα θέση και στην παραδοσιακή μουσική πολλών χωρών , ανάμεσα σ’ αυτές και στην Ελλάδα , με μια ιστορία χρόνων , κάνοντάς το αναπόσπαστο κομμάτι των ακουσμάτων της. Εκτός όμως από το κλασσικό βιολί υπάρχει και το ηλεκτρικό . Το ηλεκτρικό βιολί έχει ένα μαγνήτη που μετατρέπει την ταλάντωση σε ηλεκτρικό σήμα για την παραγωγή του ήχου . Έχει ιδιαίτερα κομψή και πρωτότυπη όψη , δεν έχει συνήθως σκάφος , αλλά μόνο τα περιγράμματα αυτού , και υπάρχει ηλεκτρικό βιολί όπου είναι σχεδιασμένο μόνο απ’ τη μια πλευρά. Αυτό μας κάνει να βλέπουμε το μισό όργανο , και του δίνει μια ακόμη νότα πρωτοτυπίας. Με τα χρόνια και την εξέλιξη του βιολιού δημιουργήθηκαν και όργανα με πολλές άλλες ιδιαιτερότητες , όπως βιολιά από ξύλο κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο όπου είναι κυριολεκτικά ενωμένα το ένα με το άλλο και παίζοναται από τρεις βιολιστές ταυτόχρονα , κάτι που απαιτεί έντεχνο και επιδέξιο τρόπο διαχείρησης από τη μεριά βιολίστών , όπως και αυστηρό συγχρονισμό μεταξύ τους. Επίσης υπάρχουν βιολιά με σκάφος σκαλιστό σε διάφορα σχήματα και εκδοχές που θυμίζουν άλλα αντικείμενα ή άλλα όργανα. Τέλος από τα ηλέκτρικά βιολιά ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το βιολί που δεν έχει καθόλου σκάφος –σώμα και αποτελείται μόνο από το μπράτσο και τα υπόλοιπα υλικά κατασκευής.

Η βιόλα είναι έγχορδο μουσικό όργανο που ανήκει στην κατηγορία των εγχόρδων με δοξάρι . Είναι συγγενικό όργανο με το βιολί . Μοιάζουν σε τέτοιο βαθμό εκ πρώτης όψεως , που ένας μέσος ακροατής ενδεχομένως να δυσκολευτεί να τα ξεχωρίσει. Στην πραγματικότητα οι ομοιότητές τους είναι πάρα πολλές μόνο που η βιόλα είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος από το βιολί . Παίζεται όπως και το βιολί , στην ίδια θεση ως προς τον εκτελεστή. Ο ήχος της είναι πιο βαθύς, πιο αχνός, πιο σκούρος από του βιολιού. Αποτελείται από το σώμα (σκάφος) , το ηχείο , το μπράτσο , τις χορδές , το κοχλία με τα κλειδιά , τη γλώσσα , τον χορδοστάτη και τον καβαλάρη , όπως και το βιολί και παίζεται επίσης με δοξάρι που έχει τρίχες αλόγου από τη μια πλευρά. Η έκτασή της περιέχει τριάντα επτά χρωματικούς φθόγγους και έχει τέσσερις χορδές κατασκευασμένες από νάιλον , που κουρδίζονται σε διαστημα πέμπτης καθαρής. Οι χορδές τις είναι : C (Ντο) , G (Σολ) , D (Ρε) και Α (Λα). Την περίοδο της Αναγέννησης συναντάμε δύο τύπους βιόλας : τη viola da braccio , δηλαδή βιόλα χεριού , πρώγονο του βιολιού – παιζόταν στην ίδια θεση με το βιολί- και τη viola da gamba , δηλαδή βιόλα ποδιού/ γάμπας , πρώγονο του κοντραμπάσου και του βιολοντσέλου , παιζόταν σε οριζόντια ως προς το μουσικό τοποθετημένη ανάμεσα από τα πόδια του ακουμπώντας στις γάμπες του. Η βιόλα θεωρείται πιο δύσκολη για ένα μουσικό από το βιολί , εξαιτίας του μεγαλύτερου μεγέθους που έχει και απαιτεί μεγαλύτερα ανοίγματα στα δάχτυλα. Από πολλούς μάλιστα η βιόλα φαίνεται να είναι το πιο δύσκολο όργανο όλων των εγχόρδων με δοξάρι. Στα έργα της κλασσικλής περιόδου , η βιόλα είχε περισσότερο συνοδευτικό χαρακτήρα , παρ’όλα αυτά συνθέτες όπως ο Μότσαρτ , ο Μπερλιόζ και ο Στάμιτς της έδωσαν κύριο ρόλο και την έκαναν ισότιμη του βιολιού. Ένας από τους συνθέτες που την τίμησαν ιδιαίτερα και έγραψαν πολύ γι’αυτήν ήταν και ο Φ. Τέλεμαν. Η βιόλα κατέχει τη θέση της ως μέρος μιας συμφωνικής ορχήστρας και παρ’όλες τις δυσκολίες στην εκτάλεση λόγω μεγέθους είναι ένα όργανο γεμάτο ηχοχρώματα και χαρακτήρα , εξού και οι συνθέτες τη χρησιμοποιούσαν για εκφράσουν βαθύτερα συναισθήματα.